Symfonia koncertująca B-dur, napisana przez Josepha Haydna, powstała w 1792 roku podczas pierwszej podróży Haydna do Londynu. W tym czasie Haydn był już uznawany za jednego z największych kompozytorów, a jego londyńskie koncerty cieszyły się ogromnym zainteresowaniem. Pisząc tą specyficzną formę symfonii, która pozwala na prezentację umiejętności solistów, odpowiedział na gust publiczności, pragnącej zarówno emocji symfonicznych, jak i błyskotliwych popisów solowych.
Utwór rozpisany został na trzy części, a rozpoczyna się energicznym i radosnym tematem, wprowadzającym nas w pogodny nastrój. Haydn umiejętnie balansuje tu elementy symfoniczne z partiami solistycznymi, które dialogują z orkiestrą. Instrumenty solowe – skrzypce, obój, fagot i wiolonczela – prezentują swoje motywy, ukazując zarówno techniczne umiejętności, jak i muzykalność wykonawców. Jedną z cech symfonii koncertujących jest to, że nie budziły one bardzo skrajnych emocji wśród słuchaczy, a jednocześnie dawały im poczucie słuchania dobrej muzyki symfonicznej. Symfonia koncertująca B-dur, jest w tym względzie jednym z najlepszych przykładów, gdyż reprezentuje już dojrzały styl twórczości Jospeha Haydna. To jednocześnie kolejny przykład geniuszu Haydna, który potrafił łączyć różne formy muzyczne, tworząc dzieła pełne świeżości i innowacyjności.
Zapraszamy również do wysłuchania innych audycji z cyklu „Muzyka mistrzów”: